Kılıç çiçeği

Üç dört sene evvel gene yazın bir şeyler ekeyim, toprakla uğraşayım istedim. İşe zor kısmından başladım, limon ekecektim. Pamuk arasında çimenlendirmeye çalıştığım ilk üç limon çekirdeğinden bir şey elde edemedim. Yemekte masanın üstünde bulup peçetenin arasına sakladığım çekirdekler ise evvelkilerden daha inatçı çıktı. Evde küçük bir saksıda koca kışı küçük yeşillikler olarak geçirdiler.

Yazın onlara kök salabilecekleri büyükçe bir saksı aldım ve iş yerine götürüdüm. Balkon sabah güneşi alıyordu. Limonlarım burada klima takılan kadar şenlendi. Klima yüzünden üç küçük limonumun kavrulduğunu fark ettiğimde ise çok geçti. Saksıyı alıp odama götürdüm. Neyse ki küçük limon yeşilliklerimden büyük olanı daha sonra tekrar yeşillendi. 

Burdaki arkadaşlardan biri saksının bir köşesine kılıç ekmiş. Saksı büyüktü, ses etmedim.

Annem gelip gideren burada limonun yetişmeyceğini söyleyip duruyordu. Limonu söküp yerine para çiçeği ekmemin daha iyi olacağını düşünüyordu. Bir kenara da para çiçeği ektik; saksı büyüktü, ses etmedim.

Babam çiçekleri çok sever,  bir saksı da o getirdi, çiçeklerin sulanması işini üstlendi. Yılbaşı ve Atatürk çiçeklerini getirip onları da o dikti. Saksı büyüktü, ses etmedim.

Penceremiz sabah güneşi alıyor. Cam içersine yarım saat bir saat kadar güneş geliyor. Buna rağmen bu bahar çiçekler canlandı, serpildi. Nihayetinde limon canlanacaktı. Pencereye çıkarabilsek 2-3 saat daha sabah güneşi alacaktı. Pencerenin önüne bir demir yapmayı düşündüm. Babam önce gereksiz bulsa da sonradan bu fikri benimsedi. Ölçü almış, cumartesi demirciler çarşısında demiri yaptırdı. Demir pazar günü boyandı.

Dün demiri pencereye taktık. Fakat uygun bir açıyı bulmak kolay değildi. Kılıç nazikti, içerde perdeye dayanıp durabiliyordu. Limonu güneşe çevirdiğimizde kılıç öne doğru eğiliyor, kırılacak gibi rüzgarda sallanıyordu. Kılıcı duvara yasladığımızda limon yaprakları güneşe sırtını dönüyordu. Babam kılıcı duvara yaslamıştı, ben de limonu güneşe çevirecek şekilde çeviridim. Bir ben saksıyı çevirdim, bir babam. Sonunda böyle kalırsa limonun güneşe sırtını döndüğünü söylediğimde babam ses etmedi.

Fakat bu sefer kılıcın bu halde kalması halinde kırılacağını düşünmek beni huzursuz etti. Ne zaman ne arada olmuştu bilemiyorum ama kılıç da bana emanetti. Kılıcın kırlımaycağı şekilde saksıyı çevirdim, onları duvara yasladım. Saksıda bol yer vardı, kılıç çiçeğini korumak mümkündü. Kılıç çiçeğini de evlat edindim, yeni tanıştık aramızı düzeltmeye çalışıyorum şimdiler de. Hayat da bu saksı gibi galiba.Bir çok kişi farkında olmadan bir şeyler getirip, bir şeyler ekiyor hayatımza. Varlıklarının farkında olduğumuz, beraber yaşadığımız ama henüz uzlaşmadığımız, benimsemediğimiz, belki de tanışmadığımız şeylerle dolu çevremiz ve malesef onları sadece kırarken farkediyoruz.

Bugün evden getirdiğimiz bir çıtayla kılıç çiçeğini sabitldik. Saksıyı da bir telle sabitledik, ne olur ne olmaz diye. Bugün şansa hava kapalı. Şimdi hep beraber güneşi bekliyorlar, biz de onların büyümesini bekliyoruz göz ucuyla:)