Kimbilir ?

Kendinden kurtuluş, bir başkasının ruhuna abanmak mıdır; kendi içindeki öze, iyiye dönüp bakmak mıdır? Ezici bir sıkıntı içersinde günlerimizi tüketiğimiz dikkate alınırsa kendinden kurtulmak mantıksız gibi gelmiyor. Dostluk, sevgi bir kendini unutuş başkasının yüzüne dönüş müdür yoksa? Peki neden unutuş mutlu eder insanı? bu kadar mı sıkıntılıdır insan? Yoksa bu unutuş başka bir şeye bir umuda mı dönüştür, yada ebedi bir iyiliğe göz kırpmış mıdır? başkasının gözlerinden kendi ruhuna bakış mıdır ? tüm yalanları inanılır, bütün aptallıkları yapılabilir kılan. Kimbilir :))