Şuur mu , gönül mü? C şıkkı her ikisi mi?

İlk Notlar:


Doğrusu bu insan için çok kötü oldu derken cahil ve yalnız insan ; insanı başı boş mu bırakacağımızı zannetiniz, derken de insanın yalnız bir varlık olsada kendi haline bırakılmayacağından bahsedilir. Yalnız ve bilgisiz başlamış ama yalnız bırakılmamış insan. Birbirine zıt gibi gözüken ifadeler. Umut ve umutsuzluk yan yana.

Aklımın bir yerinde kaldığı kadarıyla mealen eski zamanlarda, boş bir ormanda bir yaprak düşse çıkardığı ses, ses olurmu diye düşünülürmüş.

Şuur/bilinç için kanatimce insana ihtiyaç olmayabilir ama gönül için bir insana ihityaç vardır; gönül hazineleri tevazuu, sabır bir başka insan var olduğu müddetçe ortaya çıkar. Belki iddialı bir düşünce olacak ama insanın ortaya çıkamsı için insana ihtiyaç var.

Şuur/bilinç hep bir nesneye mi bağlıdır, birden fazlaya mı? Aslında bir çekiç kullanırken o çekici kullanandan fazla bir şeydir insan. Çekiç kullanma becersini kullanan insan aynı zamanda çocuklarınıda düşünür, gelecekte yapacağı tatilide , hayal eder, planlar kurar. İnsan yaptığı işten , toplum için ifade ettiği şeyden fazla bir şey olmak zorundadır yoksa dev bir makinanın dişlisi olarak kalır.

İnsan geçmişiyle birlikte yaşar. Dünyanın neresine gitse, bir Türk radyoda beraber ve solo şarkılar anonsunu duyduğunda yüzünde bir gülümseme belirir, ne iş yapıyor olursa olsun kulak kesilir. Çalan müziğin onun için diğer müziklerden farklı bir anlamı vardır. Bir bayram sabahıdr, işte geç kalmış babayı bekleyiştir.

Tezimiz şudur : Şuursuz gönül olmaz , gönülsüz şuur ise yolunu bulamaz karanlıklara dalar; gönül ise bir ayna ister aynı zamanda, var olmak için.