Cihan bağında ey dil,
Budur maksûd-ı ins ü cin;
Ne senden kimse incinsin
Ne sen bir kimseden incin.
Yolcunun kimseyi incitmemesi lazım. Yoldaki vazifelerden biri gönül kırmamak, ah almamak. Beşeriz yapsakda gönül almasını, af dilemesini bilmek lazım , lazım da.....
İncinmemek nasıl bir sırdır? Nasıl bir ruh halidir ?
İnsanı ne incitir? Dostların kaprisleri, menfaatperestikleri, vurdumduymazlıkları. insan yakınına incinir. Aslında incinmek insani bir duygdur ve vefa bekleyenin ama bulamayanın ruh halidir.
Tasavvuf diyor ki ey yolcu evet bir vefasızlık gördün ama incinme. Muhtemelen fiil ile faili ayır demek istiyor. Parçalara , şekillere takılma diyor.
Birşeyleri haketmediğimizi düşünürüz. Belkide sır burda gizlidir ,hak etmek.
Peki bekledğimiz şey bizim hakkımız mıdır? Bu hakkı neye dayanarak isteriz?
Sorular çoğalıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder